Słubica, leżąca obok Skuł powiązana jest historycznie ze Skułami poprzez właścicieli. Słubica odnotowana była w 1382 r. jako Szlubicza, w 1432 – Slubica, w 1448 – Slubycze, w 1480 Slubycza.

     W 1382 roku książę Janusz I dał przywilej prawa niemieckiemu strennuusowi Ciborowi dziedzicowi z Podola na jego dobra Podole, Rakowice, Mnieszewo i Słubica z czynszem książąt po 6 groszy z 1 własności osobowej i zwolnił go od kar sądowych. Od 1432 roku Słubica wiąże się już ze Skułami kiedy to strennuus Piotr, syn Jana Pilika ze Skuł wojewoda mazowiecki darowuje swym bratankom Janowi i Abrahamowi z Łosia swe dobra, na których ma wiano jego żona Dorota: Skuły, Słubica, Ruda, Dobrzyszewo, Byczyna, Chynowo, Wola Chynowska i Krężel w ziemiach czerskich i warszawskich po śmierci swej i swej żony Doroty.

     W 1487 roku część Słubicy zaczynała się od drogi książenickiej i ciągnęła się dalej do granic osowskich, gdzie stanowiły ją lasy zwane Gozd i Oddział. Od 1589 roku należała do parafii Skuły, w tymże roku pracowały na jej terenie dwa młyny.